Let get ready for a bumpy ride!

Als eerste mijn excuses, want er zit aardig wat verschil tussen de vorige blog en deze nieuwe. Dit komt omdat drukke leven van de student nu echt is begonnen. Lessen, bergen huiswerk, maar ook fieldtrips slokken aardig wat tijd op. Na al deze schoolse activiteiten en het klimaat hier ben je gewoon KAPOT! Vandaar. ;)

Zoals gezegd zijn we vrijdag ochtend braaf naar de meeting geweest. Zo wel tijdens de meeting en na de meeting hebben we een harde stoot aan het huiswerk gegeven. Een goed en braaf begin dus. Tussen het huiswerk door af en toe even afkoelen in het zwembad en weer door dus weinig avontuur maar wel erg leerzaam.

Zaterdag eindelijk voor het eerst: UITSLAPEN!!! Kijk daar komt een mens wan bij. Overdag hebben we lekker rustig aangedaan en lekker getut, want ’s avonds was het tijd voor Kuta. Let’s party! We zijn eerst met zijn drietjes (Nadja, Natasha en ik) heerlijk uit eten geweest op een top locatie. Het restaurant zat in etappes boven het strand. Voorvan op de onderste laag een zwembad en lounge setjes had. Een niveau daar boven zaten wij, heerlijk met uitzicht op zee, de rest van de pust verlicht door het licht van de huisjes, hotels enz. Waarschijnlijk was er ook een of andere viering aangezien er aardig wat vuurwerk werd afgestoken. Heel vervelend zoon uitzicht.

Nadat onze buikjes weer helemaal rond gegeten hadden zijn we lekker gaan stappen. We waren eerst verkeerd gelopen en toen kwamen we in een beetje getto stukje van het centrum, dus we hebben maar een taxi gepakt en ons naar de Vi Ai Pi laten brengen van afgelopen donderdag. Helemaal goed want die zit echt midden in het uitgaansgelegenheid van Kuta. Zo zijn we meerde kroegjes en clubs in geweest. Een “kroegen tocht” van bars met live muziek tot clubs met heel veel etages.

In Kuta zijn gelukkig ook heel wat Australiërs, nu waren we niet meer zoon bezienswaardigheid. Ons hotel zit namelijk een beetje op het randje dus wij bleek scheten zijn echt zwaar in de minderheid. Wat een gezellig maar vooral grappig volk zijn die Australiërs! We hebben ons kapot gelachen. Wij drie meiden verschillen nogal van uiterlijk en zo trok ieder van ons een ander publiek. Nadja had steeds aanspraak van allemaal indo’s, Ik van alleen maar Australiërs en Natasha had een mix van die twee, maar dan waren ze allemaal wat ouder. Dit vonden wij wel een grappig fenomeen.

Helaas komt aan elk feest een eind en zo dus ook aan deze. Inde loop van de avond hadden we wat locols ontmoet zij wilde dat wij met hun mee gingen voor een laatst drankje. Naast het feit dat ik super moe was, had ik hier geen goedgevoel bij. Ze waren tenslotte op de scooter. Dus we besloten dat de twee meiden nog wel een drankje gingen doen en dat ik gewoon met de taxi terug naar het hotel zou gaan.

Helaas is deze taxirit een ervaring geworden waarin ik doodsbang was! School had ons laten weten dat Blue Bird taxi de meest betrouwbare taxi hier op het eiland is. Ik stapte een taxi in die boven op een blauwe vogel had, zo doende dacht ik in de juiste taxi te zitten, maar helaas. Toen ik vroeg hoeveel het zou gaan kosten, zei hij 100.000IDR. Dit vond ik veels te veel aangezien de heen reis maar 30.000IDR kosten. Dit heb ik hem ook gezegd. Ik begon dus met afdingen(niet dat werkte), uiteindelijk zei oké IDR 50 duizend dat is alles wat ik heb. Toen begon hij wat in het Indonesisch te mompelen en zei hij later; doe maar die 50 duizend en betaal die andere 50 maar op een andere manier. Ja, helaas moeten jullie hier doordenken aan de wat mindere verhalen hier in Azië. Ik wist dus niet hoe snel ik die taxi uitmoest en ben ik gerecht naar de volgende taxi. Tevens tijdens het bespreken waren we wel gaan rijden dus ik was inmiddels al op de rand van de achterbuurt.

De volgende taxi was geen Blue Bird en vroeg ook te veel. Zo heb ik een nog een stuk gelopen en kwam ik eindelijk op een rotonde de juiste taxi tegen. Ik vroeg of hij me alsjeblieft terug kon brengen voor 50duizend. Ik weet het was meer dan nodig, maar omdat moment wilde ik zo snel mogelijk naar het hotel. Dit heeft hij ook gedaan. Moet je na gaan je bent moe, je hebt een drankje op, je verstaat de taal niet, je herkent de omgeving niet en je bent alleen als meisje. Normaal ben ik niet snel bang, maar ik was nu voor het eerst in me leven doodsbang! Ik heb me groot kunnen houden tot ik in mijn hotelkamer was.

Gelukkig heb ik zat mensen die ik dag en nacht mag bellen. Niemand was op Skype online, dus ben ik maar gaan bellen. Ik moest even een herkenbare stem horen om weer rustig te worden en bij te komen. Anders was ik bang dat ik mezelf alleen maar gek zou maken. Van Haiko wist ik dat hij naar een optreden was dus die had geen bereik. Als ik me moeder wel, die gaat gezellig met me mee doen, dus besloot ik maar om me Dédé te bellen. Halejujah me paps nam snel op. Wat deed me dat goed om hem even te horen. Zo hebben we aan de telefoon gezeten en wist hij me weer rustig te praten. Thank you so much!

Toen de meiden weer terug waren, was alles goed gegaan met hun en schrokken ze van mijn verhaal. Vanaf toen hebben we definitief besloten: samen uit samen thuis! Hoe dan ook. Als één iemand geen zin meer heeft de rest gewoon pech. Ondanks het slechte einde heb ik toch een super avond gehad, zolang ik maar niet aan die taxi denk. We laten natuurlijk niet alles verpesten door zoon klootzak!

Toen ik eenmaal in slaap viel heb ik gelukkig wel goed geslapen. Zondag zelf hebben we maar op het strand door gebracht. Even bijkomen van zowel het stappen als de spanningen. Daar lekker met zijn vieren bedjes en parasolletjes gehuurd, even ontspannen. We hebben zowel heen en weer een taxi gepakt zodat ik geen angst ga creëren voor de taxi. Toen we terug gingen viel ons op dat bijna alle taxi’s een blauwe vogel op het dak hebben, maar dat ze niet allemaal een Blue Bird zijn. Zit staat alleen bij sommigen op de zijkant of op de voorruit. Zodoende denk ik dat ik zaterdag op zondag nacht geen Blue Bird taxi had. Weer wat geleerd, dus voortaal kijken we naar de zijkanten enz.

Maandag, onze eerste fieldtrip! We hebben deze periode in Bali maarliefst zes fieldtrips met school. Hiermee gaan we hele uiteenlopende dingen doen. De eerste paar zijn misschien wat minder interessant, maar later worden ze echt geweldig! Zo dingen we nu eerst naar “Nusa Dua Convention Center”. Deze fieldtrip was gerelateerd aan de opdracht die we moeten maken voor school, vandaar deze locatie. De buitenkant en de entree waren echt mooi. De rest was wel leuk om een keer te zien, maar er was geen conferentie dus alles was kaal. Wat wel een leuk dingetje was, was het feit dat afgelopen november president Obama hier was. We zijn ook naar de VIP presidential room geweest. Zo hebben wij op de plekken gezeten en gestaan waar Barack Obama ook samen met de president van Indonesië heeft gezeten/gestaan. Ik heb persoonlijk niet iets met een koningshuis of presidenten, maar dit was dan wel weer een leuk dingetje.

’s Avonds gingen de meiden nog even wat boodschapjes halen, de winkel zit toch maar op een paar honderd meter afstand van het hotel. Toen op de terug weg werd Emma door een scooter afgesneden en probeerde ze haar schoudertas mee te nemen. Op een of andere manier wist Emma, waarschijnlijk door de adrenaline haar tas vast te houden. Met een flinke ruk had ze haar tas terug en viel de bijrijder bijna van de scooter af. Hij heeft in ieder geval flink zijn hand opengehaald aan het asfalt. Lekker voor hem! Emma liep voorop en de twee andere meiden liepen er achter dus die hebben het zien gebeuren. Het klinkt misschien lullig, maar ik was blij dat ik niet mee was. Ik vind één hartverzaking per 48uur wel genoeg. Gelukkig heeft ze haar tas nog en heeft je alleen maar wat schaafwonden aan de binnenkant van haar arm(door de wrijving met haar tas). Bij het hotel hebben we haar verzorgd en hebben we afgesproken, dat deze twee incidenten meteen alle nare ervaringen zijn voor ons op Bali. Laten we het hopen!

De dinsdag en woensdag bestonden uit twee langen les dagen, dus niet veel bijzonders(qua avontuur dan :P). Vandaag, donderdag een lekker dagje vrij, maar dat betekent helaas niet dat niets aan school hoeven te doen. Geen uitslopen maar braaf om 10uur meten voor de presentatie van morgen. Ter ontspanning hebben we wel weer heerlijk gebruik gemaakt van het zwembad en zijn we in de na middag lekker een stukje wezen wandelen. We zijn naar het strand gelopen via aparte wegentjes, zo zie je nog is wat. Met een pauze in een strandhutje met een fruit smoetie en overheerlijk Indonesisch eten. Dan beseffen we maar weer even hoe slecht we het hier hebben! At the good life!


Volgens de meiden de quote van de week, Ik: “Shit, ik ben bijna door me miljoen heen!”.


Dus ondanks alles veel liefs van een miljonairs meisje(in Indonesische Rupia dan ;) ik ben een blijf een arme studente)

X Melisje